O Van Riper. κλινικός, ερευνητής και ακαδημαϊκός και η θεωρία του Block Modification, έχει επηρρεάσει και επηρεάζει ακόμα σημαντικά την κλινική πράξη. Τα ομαδικά προγράμματα θεραπείας εφήβων και ενηλίκων, η προσέγγιση MiniKIDS, κάποια εργαλεία του προγράμματο Λεξιπόντιξ βασίζονται στο έργο του Van Riper. Αναδημοσιεύουμε μια επιστολή του Van Riper προς τους εφήβους με την δική του καθηλωτική προσωπική εμπειρία:
” Όταν ήμουν έφηβος, πριν από περίπου εβδομήντα χρόνια, το μέλλον σίγουρα φαινόταν ζοφερό. Ήμουν ένα άτομο που τραύλιζε πολύ έντονα, με μπλοκαρίσματα, εντάσεις στο πρόσωπο ακόμα και τινάγματα της κεφαλής, που όχι μόνο προκαλούσαν την απόρριψη από τους ακροατές μου, αλλά επίσης το καθιστούσαν σχεδόν αδύνατο για μένα να επικοινωνήσω. Έκανα θεραπεία σε ένα κέντρο τραυλισμού, όπου απέκτησα καλύτερη ροή, αργότερα όμως υποτροπίασα και η ροή μου έγινε χειρότερη από πριν. Μόνο μία φορά είχα ζητήσει από μια κοπέλα να βγούμε έξω και η απάντησή της ήταν: “λυπάμαι, δεν έχεις κάτι που να θέλω.” Η παρουσία μου στο σχολείο ήταν τόσο απογοητευτική για τον εαυτό μου, τους συμμαθητές μου και τον δάσκαλο μου, που σπάνια πλέον μιλούσα. Οι ξένοι, καθώς έβλεπαν την προσπάθεια μου να μιλήσω, νόμιζαν ότι είτε ήμουν επιληπτικός είτε τρελός. Αυτά τα χρόνια ήταν σκοτεινά.
Αλλά το χειρότερο δεν ήταν ότι ένοιωθα μόνο αβοήθητος αλλά και απελπισμένος. Πώς θα μπορούσα κάποτε να βρω δουλειά ή να υποστηρίξω τον εαυτό μου; Πώς θα μπορούσα να παντρευτώ και να κάνω οικογένεια; Ένοιωθα γυμνός σε έναν κόσμο γεμάτο μαχαίρια. Σκέφτηκα την αυτοκτονία και το δοκίμασα μία φορά αλλά απέτυχα και σε αυτό.
Αν ένας μάντης μου έλεγε ότι θα είχα μια θαυμάσια ζωή, γεμάτη ανταμοιβές, θα γέλαγα γεμάτος πίκρα. Αλλά, παρά το τραυλισμό μου, ή ακόμα και εξαιτίας αυτού, είχα μια τέτοια ζωή, την οποία μπορείτε και εσείς να έχετε. Τώρα, σε ηλικία 82 ετών, μπορώ να κοιτάω πίσω εκείνα τα χρόνια με μια αίσθηση πληρότητας. Είχα μια συναρπαστική δουλειά που με βοήθησε να πρωτοπορήσω σε ένα νέο επάγγελμα. Παντρεύτηκα μια όμορφη γυναίκα, είχα τρία παιδιά και εννέα εγγόνια, οι οποίοι μου έδωσαν όλη εκείνη την αγάπη που λαχταρούσα, αλλά ποτέ δεν πίστευα ότι θα την είχα. Απέκτησα αρκετά χρήματα από τα πολλά βιβλία που έγραψα. Έκανα τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εμφανίσεις καθώς και σε ταινίες. Έκανα ομιλίες σε μεγάλα ακροατήρια και έδωσα διαλέξεις σε όλη αυτή τη χώρα και σε πολλές ξένες χώρες. Απέκτησα όλα όσα ήθελα και πολλά άλλα. Στο τέλος της ζωής μου, είμαι ικανοποιημένος.
Έχω θεραπευτεί από τον τραυλισμό μου για να τα έχω κάνει όλα αυτά; Όχι, τραυλίζω κάθε μέρα. Υποθέτω ότι είμαι ένας από αυτούς τους ανθρώπους με «ανίατο» τραυλισμό. Ο καθένας έχει τον προσωπικό του δαίμονα και ο δικός μου δαίμονας είναι ο τραυλισμός. Το ίδιο και ο δικός σας. Ανακάλυψα ότι από τη στιγμή που αποδέχτηκα τον τραυλισμό ως πρόβλημα και έμαθα να τον αντιμετωπίζω και να μην τον αποφεύγω, να τον κρύβω ή να τον αντιπαλεύω, ο δαίμονας σταμάτησε να με κρατά πια στο χέρι του. Μιλούσα ανεξάρτητα από το αν φοβόμουν ότι θα τραυλίσω. Και αν οι άλλοι με απέρριπταν επειδή τραύλισα, εντάξει, στο καλό να πάνε! Σταμάτησα να πολεμάω το κομμάτι του εαυτού μου που τραυλίζει. Έμαθα να μιλώ τραυλίζοντας εύκολα και όταν το έκανα αυτό κατάφερνα ό,τιδήποτε ήθελα να κάνω.
Έχω γνωρίσει εκατοντάδες ανθρώπους που τραυλίζουν οι οποίοι κατάφεραν να ζήσουν μια εξαιρετική ζωή, όπως και εγώ, παρά τον τραυλισμό τους. Μεταξύ αυτών ήταν υπάλληλοι, εργάτες, ιερείς, δάσκαλοι, δικηγόροι, ακόμη και δημοπράτες. Το χαρακτηριστικό που είχαν κοινό όλοι αυτοί ήταν ότι δεν άφηναν τον τραυλισμό τους να τους εμποδίσει να μιλήσουν.
Οπότε, φίλε μου, υπάρχει ελπίδα και για ‘σένα “.
Μετάφραση: Ηλίας Σπυρίδης, Λογοθεραπευτής, Εξειδικευμένος Θεραπευτής Τραυλισμού, ECSF.
Πηγή: Stuttering Foundation
