) και εχουν να μου προτεινουν λυσεις.
Βρισκοντας το ΚΕΘΤ και ανακαλυπτοντας οτι υπαρχει κεντρο ειδικα για το δικο μας θεμα χαρηκα. Οταν ειδα ομως που βρισκεται απογοητευτηκα. Ειλικρινα αν υπηρχε καποιος συνεργατης σας κοντα μου θα πηγαινα ασυζητητη . Αλλα το να ξεκινησω και να ερχομαι συστηματικα (που πιστευω ειναι απαραιτητο) μια τετοια αποσταση με ενα μωρο και τον συζυγο να εργαζεται ως αργα (αρα καμια βοηθεια σε ενα απο τα 2) φανταζει τοσο δυσκολο που συντομα θα σταματησει λογω μεταφορας.
Τωρα οσον αφορα το ποσο νοιωθω εγω ασχημα με αυτο . Δεν με ενοχλει ο τραυλισμος , με ενοχλει η αντιμετωπιση των γυρω (ανηλικων και ενηλικων ) στο θεμα. Με ενοχλει οτι πληγωνεται το παιδι μου απο καποιες ηληθιες συμπεριφορες και οταν πληγωνεται το παιδι μου ματωνει η καρδια μου. Ξερω οτι ειναι κατι που δεν εχει σχεση με την νοημοσυνη του και εχω στο κοντινο μου περιβαλλον ατομο που τραυλιζει ως ενηλικος (κανενας δεν ειχε κανει κατι) και ενω στην αρχη ομολογω μου χτυπουσε τωρα δεν το αντιλαμβανομαι καν. Ξερω οτι ειναι ενας υπεροχος ανθρωπος και δεν εχει καμια σχεση. Το εχει αποδεχθει και εχει τελειωσει. Αλλα αυτο που αναρωτιεμαι ειναι. Το καλυτερο ηταν απλα να το αποδεχθει ή να κανει κατι? Και αν εκανε θα επαυε να υπαρχει ο τραυλισμος ή η εξελιξη θα ηταν να παλευει για καιρο (οπως εμεις) με κατι που δεν θα νικησει ποτε?
Οτιδηποτε διαφορετικο χρηζει τοσο σκληρης αντιμετωπισης απο ανηλικους και ενηλικους που με τρομαζει. Τοση κακια και τοση ανασφαλεια που μειωνοντας το δικο μου παιδι νοιωθουν καλυτερα με απογοητευει.
Θα ηθελα καποια στιγμη να δω μια εκπομπη οπου να εξηγουν και να αναλυουν τον τραυλισμο και να ενημερωνουν τον κοσμο οτι δεν ειναι ηληθιος οποιος τραυλιζει. Μηπως και το καταλαβουν οι πραγματικα ηληθιοι και ανενημερωτοι.
Εχω υποστει το ρατσισμο της ασθματικης βροχητιδας και ξερω οτι ακομα και στην ενηλικη ζωη κανουν λες και εχω κατι. Μια ζωη οταν αγχωνομουνα και εβηχα ετρεχαν να παρουν τα παιδια τους μην τα κολησω. (καλα τωρα με την γριπη των χοιρων βγαζω ανακοινωση γιατι πανικοβαλονται)
Δεν πηγαινα τον μικρο σε παιδικα παρτυ εγω αλλα ο μπαμπας του γιατι αρχιζα να ακουω κατι κουλα του στυλ "καλα αρωστη ηρθε μεσα στα παιδια?"
Δεν θελω να το ζησει το παιδι μου αυτο. Ειναι σκληρο και ποναει. Γι αυτο παλεψα να εξαφανιστει απο τον μικρο (και μπορω να πω τα καταφερα) το προβλημα αυτο (δεν ξερω αν εφταιγαν τα γονιδια και αν ειναι κληρονομικο αλλα ειχε ακριβως τα ιδια σημαδια που ειχα εγω μικρη - δεν αφησα κανενα να περασει χωρις μαχη οπως οι δικοι μου). Και τα σημαδια πανω του ειναι μηδαμινα.
Το ιδιο θελω να κανω με τον τραυλισμο. Αλλα γινεται?
Ο μικρος μου ειναι τοσο ευαισθητος και εγω βλεποντας το παιδι μου να λιωνει απο την προσφωνηση του "χαζου" (και αυτο το ακουσα απο την κορη του παραπανω γονεα) δεν μπορω παρα να ...ειμαι στα προθυρα της τρελλας. Παιρνει αμυντικη σταση και γινεται επιθετικος . Και οσο και αν προσπαθω δεν μπορω να κανω κατι γι αυτο.
Χθες με ρωτησε αν εγω εμαθα να μιλαω καθαρα στο σχολειο και παγωσα. Αρχισα να λεω διαφορα του στυλ οτι οπως ο μπεμπης μιλαει περιεργα ετσι και ολα τα παιδια σιγα σιγα μαθαινουν να κανουν τα παντα. Το οτι βιωνει τον μπεμπη να προσπαθει να κανει αυτα που εκεινος θεωρει αυτονοητα (να περπατησει, να μιλησει ακομα και να πιει ακομα νερο μονος του) ηταν πολυ μεγαλη βοηθεια στο να δωσω να καταλαβει οτι ολα γινονται σιγα σιγα. Το οτι ο μπεμπης μιας ξαδερφης παρολο που ειναι ίδιας ηληκιας δεν κανει καποια πραγματα που ο δικος μας κανει δεν σημαινει κατι. Καθε παιδακι εχει τον χρονο του . Δεν ξερω καν αν επρεπε να το χειριστω ετσι. Δεν ξερω καν τα σωστα...!
Τονιζω την αυτοπεποιθηση του οσο γινεται δινοντας του να καταλαβει σε ποσα υστερουν οι αλλοι απο εκεινον και εφτασα ακομα και στο σημειο να του δωσω την απαντηση που ξερω οτι θα πονεσει την μικρη το ιδιο (δεν ειμαι περηφανη γι αυτο αλλα το εκανα ).
Θελω να φυγει αυτο το πραγμα απο το παιδι μου. Δεν θελω κανεις και για κανενα λογο να μου το πληγωνει. Στατιστικά: Δημοσιεύτηκε από katerina — Δευτ Σεπ 28, 2009 10:07 am
]]>